1,3-DIISOPROPENYLBENZEEN CAS 3748-13-8

1. Supramoleculaire polymeren verwijzen naar polymeren die door kleine moleculaire monomeren of laagmoleculaire polymeren zelfgeassembleerd worden via niet-covalente bindingsinteracties. Factoren zoals pH, temperatuur en licht kunnen dissociatie en reorganisatie van de niet-covalente bindingen van supramoleculaire polymeren veroorzaken, die reversibel zijn. Supramoleculaire polymeren zijn daarom slimme materialen die gebruikt kunnen worden als zelfherstellende en zelfherstellende materialen. Een van de onderzoekshotspots in binnen- en buitenland de afgelopen jaren. Supramoleculaire polymeren hebben een breed scala aan toepassingen, zoals gemodificeerde slimme materialen, elektronische apparaten en biologische materialen. De afgelopen jaren heeft het toegepaste onderzoek op biologische en biomedische gebieden zich snel ontwikkeld, inclusief celgerelateerde toepassingen, weefseltechnologie, enz.

1,3-bis(1-methylvinyl)benzeen kan als volgt worden gebruikt om een supramoleculair polymeer te bereiden:

Plaats 10 g liponzuurpoeder in een reactor met roerwerk, verwarm het oliebad tot het liponzuurpoeder smelt en begin met roeren. Voeg vervolgens 6 g (60 gew.%) 1,3-bis(1-methylvinyl)benzeen (DIB) toe aan de reactor en blijf 5 minuten verwarmen en roeren. Voeg vervolgens 0,1 g ferrichloride-acetonoplossing toe aan de reactor, blijf 3 minuten verwarmen en roeren, stop met verwarmen en laat afkoelen tot kamertemperatuur om supramoleculair polymeer-1 te verkrijgen.

2.1,3-Di(1-methylvinyl)benzeen kan worden gebruikt voor de bereiding van een vernettingsmodificatiemethode voor speciale polyvinylchloridehars. De sterkte van het PVC-polymeermateriaal in deze methode hangt voornamelijk af van de chemische bindingskracht en de moleculen in de hoofdketen. De rol van secundaire valentiebindingen tussen 15 soorten vernettingsmiddelen wordt gebruikt voor de bereiding van nieuwe speciale PVC-harsen. Deze vernettingsmiddelen bevatten specifieke functionele groepen, zoals geconjugeerde dubbele bindingen, fenylgroepen en heterocyclische groepen. De introductie van deze groepen kan de sterische hindering van de moleculaire keten van het polymeer verhogen. Tegelijkertijd kunnen de geïntroduceerde ionische groepen, polaire groepen of gevormde waterstofbruggen de sterkte van het PVC-polymeermateriaal verbeteren. Door een vernettingsmiddel met een specifieke structuur te gebruiken, introduceert de onderhavige uitvinding een specifieke vernettingsstructuur in de macromoleculaire keten van PVC, waardoor deze verandert van een lineaire structuur in een lokale netwerkstructuur. Deze structurele verandering kan de hittebestendigheid van PVC aanzienlijk verbeteren, thermische krimp verminderen en de algehele prestaties verbeteren, waardoor de toepassingsscenario's van PVC verder worden uitgebreid. Door middel van crosslinking-modificatie kan de moleculaire keten van polyvinylchloride op de juiste manier gedeeltelijk worden vernet, zodat het polymeer de volledige eigenschappen van polyvinylchloride en gemodificeerde componenten heeft. Deze crosslinkingmiddelen kunnen niet alleen worden gebruikt in PVC-harsen met een hoge polymerisatiegraad en matte PVC-harsen. Tegelijkertijd hebben ze ook potentiële toepassingen in de crosslinking-modificatie van andere speciale PVC-harsen, zoals PVC-pastahars, chloorazijnhars, PVC met een lage/ultralage polymerisatiegraad, polyvinylideenchloride, CPVC, enz.