1,3-DIISOPROPENYLBENZEEN CAS 3748-13-8

1. Supramoleculaire polymeren verwijzen naar polymeren die zelf worden samengesteld door kleine moleculaire monomeren of laagmoleculaire polymeren door middel van niet-covalente bindingsinteracties. Factoren zoals pH, temperatuur en licht kunnen de dissociatie en reorganisatie van de niet-covalente bindingen van supramoleculaire polymeren veroorzaken, die omkeerbaar zijn. Daarom zijn supramoleculaire polymeren slimme materialen die kunnen worden gebruikt als zelfherstellend en zelfherstellend. Eén van de onderzoekshotspots in binnen- en buitenland van de afgelopen jaren. Supramoleculaire polymeren hebben een breed scala aan toepassingen, zoals gemodificeerde slimme materialen, elektronische apparaten en biologische materialen. De afgelopen jaren heeft het toegepaste onderzoek op biologische en biomedische gebieden zich snel ontwikkeld, inclusief celgerelateerde toepassingen, weefselmanipulatie, enz.

1,3-bis(1-methylvinyl)benzeen kan als volgt worden gebruikt om een ​​supramoleculair polymeer te bereiden:

Plaats 10 g liponzuurpoeder in een reactor uitgerust met een roerinrichting, verwarm het oliebad tot het liponzuurpoeder smelt en begin met roeren. Voeg vervolgens 6 g (60 gew.%) 1,3-bis(1-methylvinyl)benzeen (DIB) toe aan de reactor en blijf gedurende 5 minuten verwarmen en roeren. Voeg vervolgens 0,1 g ijzerchloride-acetonoplossing toe aan de reactor, ga door met verwarmen en roeren gedurende 3 minuten, stop met verwarmen en koel af tot kamertemperatuur om supramoleculair polymeer-1 te verkrijgen.

2,1,3-Di(1-methylvinyl)benzeen kan worden gebruikt om een ​​verknopingsmodificatiemethode voor een speciale polyvinylchloridehars te bereiden. De sterkte van het PVC-polymeermateriaal bij deze methode hangt voornamelijk af van de chemische bindingskracht en moleculen op de hoofdketen. De rol van secundaire valentiebindingen tussen 15 soorten verknopingsmiddelen wordt gebruikt om nieuwe speciale PVC-harsen te bereiden. Deze verknopingsmiddelen bevatten specifieke functionele groepen, zoals geconjugeerde dubbele bindingen, fenylgroepen en heterocyclische groepen. De introductie van deze groepen kan de sterische hindering van de moleculaire keten van polymeer vergroten. Tegelijkertijd kunnen de geïntroduceerde ionische groepen, polaire groepen of gevormde waterstofbruggen de sterkte van het PVC-polymeermateriaal verbeteren. Door gebruik te maken van een verknopingsmiddel met een specifieke structuur introduceert de onderhavige uitvinding een specifieke verknopingsstructuur in de PVC-macromoleculaire keten, waardoor deze verandert van een lineaire structuur naar een lokale netwerkstructuur. Deze structurele verandering kan aanzienlijk verbeteren. De hittebestendigheid van PVC kan de thermische krimp verminderen en de algehele prestaties ervan verbeteren, waardoor de toepassingsscenario's van PVC verder worden uitgebreid. Door middel van verknopingsmodificatie kan de moleculaire keten van polyvinylchloride op geschikte wijze gedeeltelijk worden verknoopt, zodat het polymeer de uitgebreide eigenschappen van polyvinylchloride en gemodificeerde componenten heeft. Deze verknopingsmiddelen kunnen niet alleen worden gebruikt in hoogpolymerisatie-PVC-harsen en mat. Het wordt ook gebruikt in PVC-hars. Tegelijkertijd heeft het ook potentiële toepassingen bij de verknopingsmodificatie van andere speciale PVC-harsen, zoals PVC-pastahars, chloorazijnhars, PVC met lage/ultra-lage polymerisatiegraad, polyvinylideenchloride, CPVC, enz.